Το φάντασμα

του Μιχάλη Κοζαμάνη 

(απόσπασμα κειμένου από Ικαριακά τεύχος 28 (84) Δεκέμβρης 1987 

έκδοση Πανικαριακής Αδελφότητας Αθηνών)

πηγή φωτογραφίας από https://www.flickr.com/photos/65989818

Νερόμυλος στον Άρη Ποταμό

Κατά την κατοχή είχα κι εγώ μια προσωπική εμπειρία για την ύπαρξη φαντάσματος! Ήταν λοιπόν η τρομερή εκείνη εποχή που η πείνα θέριζε τον κόσμο. Στην προσπάθειά μου να εξοικονομήσω κάτι φαγώσιμο για το σπίτι μου, αποφάσισα να κάνω τον μυλωνά! Πράγματι χρησιμοποιώντας ένα παλιό νερόμυλο του πάπου μου στη θέση  Ποταμός Ευδήλου (με επιφύλαξη η φωτογραφία για το αν είναι αυτός ο νερόμυλος που αναφέρει), κατάφερνα κάθε τρίτη εβδομάδα (τις άλλες δύο τις χρησιμοποιούσαν οι θείοι μου) να εξοικονομώ 7-8 οκάδες αλεύρι (ο Θεός να το έκανε αλεύρι!) που προερχότανε από το αξάη του αλέσματος σιταριού, κριθαριού, κέχρου, φακής, άφκου, αλλά και κουντουριδιών, λουμπινιών, πατατότσοφλων, μέχρι και από μύτες κεχρόξυλων!!!

Για να κάνω όμως τον μυλωνά έπρεπε να είμαι μέρα-νύχτα στο μύλο για να φροντίζω για το γέμισμα της στέρνας με νερό. Όταν ήμουνα μικρός, αλλά και μεγαλύτερος, άκουα συχνά από τον μακαρίτη πατέρα μου και τον επίσης μακαρίτη Θείο μου Γιώργη, ότι ο μύλος μας ήταν στοιχειωμένος! Π.χ. τα μεσάνυχτα μέσα στη νεκρική γαλήνη ακουγόταν ξαφνικά μια δυνατή βροντή που αντιλαλούσε στο άγριο φαράγγι που βρισκότανε ο μύλος και ευθύς αμέσως απόλυτη ησυχία, χωρίς βέβαια να έχει σύννεφα ο ουρανός! Άλλοτε πάλι και ενώ ήτανε απόλυτη νηνεμία, ξαφνικά και για λίγα δευτερόλεπτα, ερχότανε ένα τρομερό στρίμμα αέρα  που φαινότανε να λυγίζει τους κλώνους των πλατανιών και ευθύς αμέσως απόλυτη ησυχία και γαλήνη. Αυτές τις ιστορίες για το στοιχειωμένο μύλο τις είχα ακούσει πολλές φορές από τους δικούς μου και άσχετα αν τις πίστευα ή όχι, αποφάσισα να κάνω τον μυλωνά, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, γιατί βέβαια το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι πάντα μεγαλύτερο από το φόβο. Η πείνα κάστρα πολεμά...

Μια φορά λοιπόν, γύρω στα μεσάνυχτα, έπεσα ως συνήθως να κοιμηθώ με αναμμένο το τζάκι, λόγω τρομερής υγρασίας (μέσα στο μύλο έτρεχε πάντα νερό). Την πόρτα του μύλου την είχα όπως κάθε βράδυ κλειδαμπαρωμένη για ασφάλεια από τους πιθανούς κλέφτες. Λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, νοιώθω απότομα ένα βαρύ πράμα να κάθεται πάνω στα πόδια μου (το υπολόγιζα γύρω στις 7-8 οκάδες). Σε κλάσματα δευτερολέπτου ήρθαν στο νου μου οι ιστορίες για το στοιχειωμένο μύλο! Να λοιπόν η απόδειξη... Το φάντασμα ήταν καθισμένο πάνω στα πόδια μου. Μέσα στο σκοτάδι αισθανόμουν τις τρίχες του κεφαλιού μου να πετιούνται σαν τ΄αγκάθια σκαντζόχοιρου! 

Τι να κάμω; Πως ν΄αντιδράσω; Να φώναζα ήταν ανώφελο γιατί κανείς δεν θα με άκουε, αφού ο πιο κοντινός άνθρωπος ήταν δύο χιλιόμετρα μακριά (στο Κεραμέ). Οι χτύποι της καρδιάς μου από το φόβο ακουγόντουσαν κι έξω από το σώμα μου! Καταριόμουν την απόφασή μου να κάνω το μυλωνά. Όμως κάτι έπρεπε να κάμω για να βγω από την απελπιστική θέση που βρισκόμουν. Και το αποφάσισα. Δειλά - δειλά λοιπόν και τρέμοντας από το φόβο άπλωσα το χέρι μου για ν΄αγγίξω το άγνωστο εκείνο βάρος που μου πλάκωνε τα πόδια. Ή του ύψους ή του βάθους είπα. Αγγίζοντας λοιπόν το άγνωστο αυτό αντικείμενο ένοιωσα ότι ήταν μαλλιαρό! Ο τρόμος και ο φόβος μου τότε έφθασαν στο έσχατο σημείο. Δεν μπορούσα και να φύγω από το μοναδικό παράθυρο του μύλου που ήταν δίπλα μου, γιατί είχε σιδεριά. Όμως αυτό το άγγιγμα του μαλλιαρού αντικειμένου υπήρξε και η σωτηρία μου. Γιατί όμως; Γιατί αγγίζοντας το, αισθάνθηκα να με γλύφει στο χέρι. Τι είχε συμβεί λοιπόν; Απλούστατα αυτό το "στοιχειό" δεν ήταν τίποτε άλλο από το Σαμψών, τον πιστό σκύλο του θείου μου Γιώργη που τον είχα κάθε νύχτα μέσα στο μύλο για συντροφιά και για ασφάλεια σε περίπτωση ληστείας των αλεσμάτων. 

Ο Σαμψών λοιπόν νοιώθοντας να τον αγγίζω με το χέρι μου, έκανε ότι κάνουν όλοι οι σκύλοι στ΄ αφεντικά τους, δηλαδή με έγλυφε σαν δείγμα αγάπης και αφοσίωσης. Γιατί όμως ο σκύλος ανέβηκε στο κρεβάτι μου; Γιατί όπως αναφέρω πιο πάνω, ο μύλος ήταν τόσο υγρός που και ο σκύλος δεν έβρισκε στεγνό μέρος για να κοιμηθεί, παρά μοιραζόμενος μαζί μου το κρεβάτι.

Χωρίς λοιπόν να το επιδιώξει ο πιστός σκύλος με ανέβασε από το βάθρο του τρόμου και του φόβου στον έβδομο ουρανό της απολύτρωσης και με το γλύψιμο με επανέφερε στη ζωή!

Αν όμως πριν αγγίξω το σκύλο αυτός κατέβαινε από το κρεβάτι, θα ήμουν βέβαιος την άλλη μέρα (εφόσον βέβαια επιζούσα) ότι το στοιχειό του μύλου με επισκέφθηκε τα μαύρα μεσάνυχτα με άγνωστους σκοπούς κι έτσι θα είχα να προσθέσω μια ακόμη ιστορία φαντάσματος στις άλλες δύο που προϋπήρχαν για το στοιχειωμένο μύλο των Κοζαμανάτων. Μακαρίτη Σαμψών! Χωρίς να το επιδιώξεις, απόδειξες τουλάχιστο σε μένα, πόσο αληθινές είναι οι ιστορίες για τα φαντάσματα!