Μετά την Επανάσταση

Στέφανος Παμφίλης

Η Ικαρία οργάνωσε στρατό και 200 Ικαριώτες ήτο φρουρά, στην οποία παρουσιαστήκανε ακόμα και έφηβοι στις εντατικές ασκήσεις του ικανού οργανωτή Κουκουδές. Οργάνωσαν Διοίκηση, Δικαστήρια, Ταχυδρομεία, δηλαδή ένα μικρό κράτος ευνομούμενο. Στις 27.7.1912 ζήτησαν αναγνώριση από την Ιταλία, πράγμα που αυτή δεν δέχθηκε. Αλλά αργότερα υποσχέθηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδος να μην παρενοχλεί τα πλοία που έχουν την Ικαριακή Σημαία. Τα χρήματα που χρειάστηκαν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και μετά σαν βοήθημα στα γύρω νησιά δοθήκανε από τους Ικάριους της Αιγύπτου όπου εκεί η Αδελφότητα έδωσε όλο το αποθεματικό της και της Αμερικής. Με αυτά τα χρήματα κινιόταν και το ικαριακό πλοίο “Κλεοπάτρα” ατμοκίνητο, το έπαιξε σοβαρό εθνικό ρόλο. Για αυτό το υπουργείο ειδοποιεί την Αλεξάνδρεια  στις 30.7.1912 να στείλει εισφορές στην Ικαρία 300 λίρες και 10000 φράγκα  και τις ΗΠΑ 396 λίρες και 10363 φράγκα για τον ίδιο σκοπό. Ο Μυριανθόπουλος γράφει στις 24.7.1912 στο Δραγούμη “το ζήτημα έγινε Πανικάριο και οι Φούρνοι είναι ελεύθεροι. Εδώ θέλομε όπλα και φυσίγγια, εκτός δε τούτου και άλλα τα οποία προορίζετε για τις λοιπές νήσους, δώστε οδηγίες”. Ο πρόξενος στη Χίο Π. Παναγόπουλος τηλεγραφεί στο υπουργείο, ότι οι Τούρκοι από τη Χίο στις 25.7.1912 προτείνουν στους Ικαριώτες αμνηστία από την Υψηλή Πύλη με τον όρο να δεχθούν ξανά την τούρκικη κυριαρχία. Οι αντιπρόσωποί τους που δεν βγήκαν έξω από το πλοίο στην Ικαρία, όταν γύρισαν είπαν στον διοικητή ότι “είδαμε 300 ενόπλους από την ακτή οι οποίοι ζήτησαν μόνο όπλα και όχι αμνηστία”. Στη φωτογραφία βλέπουμε τον Στέφανο Παμφίλη ο οποίος ηγήθηκε της ομάδας που απελευθέρωσαν τους Φούρνους Ικαρίας

αντιγραφή κειμένου από: η Ικαρία μέσα από τα Πρακτικά

έκδοση Πανικαριακή Αδελφότητα Αθηνών