Γιώργης Παριάρος ο καρβουνιάρης

Ζούσε κάποτε στη Νικαριά ένας παράξενος άνθρωπος, ο Γιώργης Παριάρος, ονειροπόλος και αλαφροϊσκιωτος. Φτωχός αγρότης, μεροκαματιάρης, εργάτης ακούραστος, που δούλευε για τρεις και χωρίς την επίβλεψη του αφεντικού. Γεννήθηκε στην Αγία Κυριακή του Ευδήλου και πέθανε το 1972 σε ηλικία 85 ετών περίπου. Ήταν θεοφοβούμενος, αλλά πίστευε και στα φαντάσματα, τις καλομοίρες και τις νεράιδες, κάτι που μας έρχετε από την αρχαία Ελλάδα κι επιβιώνει ακόμα στη Νικαριά. Γι΄αυτό φοβόταν το βράδυ να περάσει από ρεματιά, μην του πάρουν τη φωνή ή το μυαλό οι νεράιδες που χόρευαν γυμνές στα ρέματα και ξελόγιαζαν τους άντρες.

Ο Γιώργης ήταν ένας εύπιστος, μωροπίστευτος άνθρωπος, όπως τους λένε στη Νικαριά. Μπορούσε να τον γελάσει κι ένα μικρό παιδί. Αυτή ήταν και η αιτία της δυστυχίας του γιατί οι πονηροί κεχαγιάδες τον έκλεβαν στο ζύγι ή τον μεθούσαν και τον έβαζαν κι υπέγραφε ότι τον ξόφλησαν. Κι εκείνος αδύναμος ν΄αντιπαλέψει τη μοίρα του, για τις αιτίες που προαναφέραμε τους καταριόταν έμμετρα: {Ο Δημητρός ο Μπάλας, ο γαϊδαροκεφάλας, που να τον κάνει ο Θεός σαν τ΄αρμυρό το άλας}. 

Ο Γιώργης έμεινε στη μνήμη των ανθρώπων του χωριού του σαν ο αντρειωμένος της δουλειάς, που έψησε τα μεγαλύτερα καμίνια, που έχτισε εκατοντάδες μέτρα τοίχους, που φύτεψε ελιές κι αμπέλια σε ξένους αφέντες και δεν πλερώθηκε τον κόπο του. 

Στη Νικαριά κι όπου εργάστηκε ο Γιώργης, άφησε το αποτύπωμα του στις πλαγιές, όπου σώζονται τα μνημεία της ξερολιθιάς, σαν πελασγικά κάστρα. Το χτίσιμο του τοίχου ήταν απλό κι άτεχνο. Κύρια μέριμνα ήταν να διατηρηθεί το κτίσμα, ν΄αντέξει στο χρόνο. Γι΄αυτό πίσω από τον τοίχο, το κοίλωμα το γέμιζαν με χαλίκι, που διευκόλυνε τη διαφυγή της βροχής, ώστε να μη χαλάσει ο τοίχος. Έτσι αυτά τα ντουβάρια άντεξαν στο χρόνο, για να διαλαλούν την επική προσπάθεια του νησιώτικου λαού μας να συγκρατήσει τη λιγοστή γη του από την αέναη έφοδο της βροχής. 

Η ζωή του καρβουνιάρη ήταν για το Γιώργη η πιο συναρπαστική και καμιά φορά η πιο επικίνδυνη της ζωής του. Μια φορά έξω από το κονάκι είχε βάλει στη φωτιά ένα μεγάλο καμίνι και εμφανίστηκαν λύκοι. Ήταν όλη του η δούλεψη και έπρεπε να την υπερασπιστεί. Οι λύκοι ούρλιαζαν πιο πέρα. Τότε ο φτωχός Γιώργης επιστράτευσε όλες του τις δυνάμεις κι έβγαλε εκ βαθέων μια τρομερή κραυγή που τρόμαξαν οι λύκοι και λάκισαν.

Ο Γιώργης ήταν όχι μόνο ένας φιλότιμος εργάτης, αλλά και πολύ χεροδύναμος, παλικάρι. Γι΄αυτό πολλές συντροφιές επιδιώκαν να τον πάρουν μαζί τους, όταν πήγαιναν στα κάρβουνα. Ήταν ικανός τεχνίτης να ξεχερσώνει και να μεταφέρει στον καμινότοπο τα μεγάλα κούτσουρα. Ακόμα ήταν τεχνίτης στο στοίβαγμα και στο ψήσιμο του καμινιού. Ήταν ένας καλοκάγαθος άνθρωπος, που αγαπούσε τους συντρόφους του της δουλειάς. Και στο χωριό ήταν πάντα πρώτος στα μεταχεράτα. Συγκέντρωνε όλα τα προτερήματα της τάξης του και τόχε καμάρι να λένε ότι ήταν ο καλύτερος εργάτης. Ήταν άνθρωπος κοινωνικός, του άρεσαν τα γλέντια και οι κοινωνικές συναναστροφές, πάντα πρώτος στο χορό. Χόρευε όλους τους χορούς και ιδιαίτερα τον τούρκικο, που τον χόρευε μ΄ένα ποτήρι κρασί πάνω στο κεφάλι του, που δεν έπεφτε ποτέ και άλλοι που το δοκίμαζαν δεν το κατάφερναν. 

Έφτιαχνε τα βάσανά του τραγούδι, στα καθιερωμένα πρώτυπα της εποχής του, με τις ρίμες ή ρίβες όπως τις έλεγαν οι Καριώτες. Πέθανε και τάφηκε στην καριώτικη γη που τόσο πολύ αγάπησε

Ρίβα ισχυροτάτων ανέμων της Ικαρίας

Όποτε έλθει Άνοιξη σορόκος πως φυσάει

με ισχυρότατη ορμή τα δέντρα να τα σπάσει.

Κι αμυγδαλιές και τις ελιές απ΄το χώμα ξεριζώνει

και εις το Καραβόσταμον σπίτια ξεκεραμώνει.

Οι Καριώτες από το φόβο τους στα σπίτια είναι κρυμμένοι

έξω φοβούνται για να βγουν να δούνε τι συμβαίνει.

Και τα πουλιά απ΄το φόβο τους στις τρύπες είν΄κρυμμένα

που να κρυφτήκαν άραγε, δεν φαίνεται κανένα.

Ταράζει και τη θάλασσα, την ανεμοαφρίζει

και με τον κόσμο τα ΄βαλε σαν να τον φοβερίζει.

Και οι αγρότες γεωργοί σκληρόν αγώνα βάζουν

αν δούνε κι άλλη συμφορά πάλι αναστενάζουν.

Ποιόν να εκθέσουν δεν μπορούν, αν είν΄κι από Θεού

άγνωστο είναι. Να μην πάθουν τα ίδια του καιρού

{απόσπασμα κειμένου από Μορφές της Ικαρίας και της Παράδοσης του Φίλιππα Μαυρογιώργη}